drogami i bezdrożami

Mając już dość siedzenia w domu ruszyliśmy wreszcie w teren. Co prawda niektóre prognozy zapowiadały opady deszczu ale okazało się, że to co mówią prognozy - tak samo jak słowa polityków - jest niewiele warte. Deszczu było tyle, że prawie go nie zauważyliśmy... Aby uniknąć tłumów wybraliśmy wieś Kurzacze i  zachodnią część Lasów Przysuskich.

W sierpniu 2019 roku będąc na wakacjach poświęciliśmy dzień na typowe zwiedzanie bez chodzenia w terenie. Mając dogodne połączenie bus-em, pojechaliśmy więc do Dubiecka, dawnego miasteczka które pozytywnie nas zaskoczyło.

Podczas wakacji 2019 r. jako bazę obraliśmy położoną przy trasie nr 28 Birczę, wieś gminną w powiecie przemyskim. Mieliśmy czas aby zwiedzić w miarę dokładnie wieś a także pobliskie okolice. Tym razem zrobiliśmy pętlę przez rezerwat "Krępak"co dało jakieś 19 km. Był to 4 sierpnia.

1 sierpnia 2019 r. postanowiliśmy wybrać się na najwyższy szczyt Pogórza Przemyskiego - Kopystankę. Są oczywiście inne szczyty pretendujące do bycia najwyższymi, ale wszystko to zależy od interpretacji granic Pogórza. My zostaliśmy przy tej opcji. Rozpoczęliśmy w znanych nam Olszanach a zakończyć mieliśmy w Cisowej, nieopodal punktu widokowego który widząc zwykle z okien autobusu, chcieliśmy osobiście odwiedzić.

Kolejny dzień wędrówki zahaczył o tereny za Sanem, więc już właściwie można powiedzieć - o Pogórze Dynowskie. Tym razem było 21 km i kilka ciekawych kościołów, cerkwi dawnych czy obecnych, ale nie tylko. Dróg leśnych na jednym odcinku był niedostatek, tak więc i asfalty przyszło przemierzać.

Co prawda można przejść najkrótszą drogą, ale jaka to przyjemność. Nasza trasa miała prawie 24 km i dwa razy żeśmy zawitali do Krasiczyna. A jak to dokładnie było, opiszę dalej...

Tak się złożyło, że ostatnie wakacje przyszło spędzić na terenie Pogórza Przemyskiego. decyzja była raczej spontaniczna, ale jak się okazało bardzo dobra. W kolejnych postach przedstawię kilka tras z Pogórza, które przebyliśmy.

Chociaż na 14 lutego nie zapowiadali jakiejś szczególnie przyjemnej pogody, to jednak postanowiliśmy zaryzykować i pojechać przejść się po Chojnowskim Parku Krajobrazowym. Szczególnie, że do samego Konstancina da się na swój sposób łatwo dojechać. Wpierw Kolejami Mazowieckimi do Piaseczna, tam spacerek na przystanek autobusowy i autobusem na start trasy.

Tuż przed szaleństwem związanym z "epidemią" udaliśmy się na trasę po mniej uczęszczanej części świętokrzyskiego. Postanowiliśmy pokrążyć wokół widocznych prawie z każdego miejsca trasy - kominów Cementowni Ożarów.